geschreven in januari 2020

We zijn pas een paar dagen verder, maar ik kan nu al zeggen dat het consult lifechanging was, voor zowel Dexter als mijzelf! De eerste dag was ik steeds aan het wachten tot de ‘betovering’ zou uitwerken… Ik kan nog steeds nauwelijks geloven dat een paar super simpele handelingen zo’n groot resultaat zouden hebben!

De volgende dagen was ik een beetje emotioneel op de een of andere manier. Alsof ik nu pas voel hoe stressvol het al die tijd is geweest. Dat ik er steeds meer tegenop zag om met Dex op pad te gaan. En hoe lang ik heb gedacht dat ik gewoon moest doorzetten en volhouden. Nog meer oefenen, nog meer proberen, nog meer trainen… Maar daarin voorbij ben gegaan aan wat hij echt nodig had. Telkens als ik terugdenk aan het moment dat Dexter zich kon overgeven komt er een soort ontlading. En het besef dat er een verschil is tussen opgeven en weten wanneer het genoeg is geweest.

Dexter kwam in mijn leven op een moment dat het met mij niet zo goed ging. Hij was super welkom en een geweldige afleiding. Een levende knuffel! Zonder hem was ik ws mijn bed niet eens uitgekomen. Tegelijkertijd werd hij ook direct geconfronteerd met mijn shit; mijn energie die niet altijd even kalm, zelfverzekerd en stabiel was. En groeide daarin op…

Hij is mijn eerste hond, ik was volledig onervaren en had totaal onderschat hoeveel werk een pup is. Ik was vastbesloten hem alles te geven wat ik kon, wat regelmatig ten koste van mezelf ging. Pas als hij het goed deed, voelde ik me ook goed. Ik ging met hem aan de slag. En Dex leerde snel. Puppycursus, basiscursus en drie vervolgcursussen. Telkens hoorde hij bij de beste van de groep. Hij was altijd wel vrij druk. De ‘gekke 5 minuten’ bleek normaal te zijn bij pups en dat Dexter dat meerdere keren per dag had, hoorde er vast bij. Als een tornado rauste hij door! Ook toen hij ouder werd nog steeds. In huis kon ik hem afremmen, buitenshuis bleef hij gespannen. Dit was niet zichtbaar zolang hij een duidelijke taak had. Commando’s opvolgen begreep hij perfect. Vaak was alleen een gebaar of blik al voldoende. Altijd zin in een spelletje. Braingames en puzzels konden steeds uitdagender, zwemmen, meelopen naast de fiets en later ook agility. De combinatie van nadenken en bewegen bleek een schot in de roos! Hij genoot zichtbaar; wanneer hij met mij aan het werk was ging het goed. Maar als ik niks van hem verwachtte werd hij onrustig. Alsof zijn motto was: ‘slapen kan thuis, ergens anders verwacht ik actie!’.

Dex is een heerlijke hond. Mijn beste vriendje, mijn grootste uitdaging en spiegel. Een wervelwind. Mijn comfortblanket in een hele donkere periode. Als ik naar hem kijk ervaar ik puur geluk, terwijl hij me regelmatig in alle hoekjes van uiterste emoties duwde. Met mij ging het steeds beter, maar Dex bleef onrustig. In zijn stemming schakelde hij telkens tussen vrolijk, nieuwsgierig en enthousiast naar hyperactief en nerveus. Het leek erger te worden; zodra we in een situatie kwamen waar mijn aandacht niet 100% bij hem kon zijn schoot hij in de stress. Zo veel prikkels waar hij zich geen raad mee wist. Ik deed hem er geen plezier mee om hem mee te nemen. Hij werd er duidelijk ongelukkig van. Dat was een probleem, want als hij niet mee kan, kan ik zowat de stad niet uit. Bij oppas ontspande hij nl ook niet. Na een ‘uitje’ moest hij altijd minstens een dag bijkomen, omdat hij volledig uitgeput was.

Daarbij raakte mijn geduld met hem op. Ik kon zijn onrust steeds minder goed hebben. Zo waren we samen overprikkeld… Nog meer stress. De enige plek waar alles helemaal goed was, was thuis. Het liefst zonder visite, want dat was vaak ook ingewikkeld. Thuis was er rust. Waar ik het liefste was met hem. Als in een cocon. De buitenwereld werd steeds onaantrekkelijker, maar die is nou eenmaal niet te vermijden. Het besef dat ik zo veel met hem kan, maar niet meer kon bedenken hoe ik hem kan kalmeren zorgde voor slapeloze nachten. Waren Dex en ik wel zo’n goede match? Waar ik zelf herstelde, had ik er met Dex een probleem bij.

Een greep uit de adviezen die ik kreeg:

• consequenter zijn; als hij opstaat gelijk weer opnieuw ‘af’ zeggen (ik: dit 100x herhalen, Dex: 101x opstaan)
• geef geen ruimte, hou hem strak (constant spanning)
• geef meer ruimte, laat hem los (een hond die alle kanten op vliegt)
• het ligt aan jou, je moet zelf ontspannen (ik: yoga en ademhalingsoefeningen, Dex: geen verbinding, geen effect)
• negeer zijn onrust en beloon hem zodra hij stil ligt (koekje? ennnnnn…. ACTIE!)
• zorg voor betere beloningen, jij moet leuker zijn dan de prikkels in de omgeving (op hoogtijdagen liep ik met knakworsten en frikandellen over straat)
• zorg dat anderen hem negeren (mensen, mensen niet aaien, loop maar door, nee ook niks tegen hem zeggen, oh hij springt tegen uw witte broek? Balen, maarja u kéék ook naar hem)
• beter trainen op ‘af en blijf’ (we doen niet anders, ik dróóm zelfs in af en blijf)
• laat hem zo veel mogelijk thuis (hoelang per dag kan dit? doei sociaal leven)
• zorg dat ie moe is voordat je hem meeneemt (voor elk ‘uitje’ eerst minstens 2 uur wandelen)
• laat hem castreren, dan wordt ie rustig (nee hoor, Dexter niet)
• laat hem niet castreren, dan wordt ie onzeker (zou het?)
• geef hem adaptil, bachbloesem, CBD olie of iets met valium (precies nul effect)
• het is een Toller, die zijn nou eenmaal prikkelgevoelig en reactief (oeps verkeerde ras gekozen)
• als ie ouder wordt, wordt ie vanzelf wel rustiger…

Pfffff

Dex is inmiddels bijna 3… Alles wat ik probeerde hielp niet of minimaal. Het loste iig het probleem niet op. Ik wist het niet meer… Hoelang moest ik nog volhouden?

Online las ik de tekst: ‘Als je al zo lang iets aan het proberen bent, met zo weinig resultaat, dan mag je echt wel concluderen dat je niet op de juiste weg zit.’

Dit raakte iets, want het patroon veranderen, waar Dex en ik al lange tijd in verstrengeld waren geraakt, lukte me niet alleen. Hier moest iets serieus doorbroken worden en ik wilde niets liever dan de juiste hulp hierbij.

Dat bleek de beste beslissing die ik ooit had kunnen nemen. Eindelijk werd begrepen wat er aan de hand was en leerde ik mijn hond begrijpen. En met hem communiceren op een manier die hij begrijpt. Ik leerde inzien wat hij nodig had om te kunnen ontspannen. Wauw… Het was zo magisch om te zien hoe de stress verdween.

Dexter hoefde na ruim 2,5 jaar eindelijk niks meer… Hij mocht gaan zijn, in plaats van doen.

Een nieuwe start waarmee we verder kunnen in rust, ontspanning en vertrouwen. Waar ik het nog nauwelijks kan geloven heeft Dex het al helemaal door. Het is alsof ik een compleet andere hond heb. Dexter 2.0… En man, wat is het mooi om zijn baasje te mogen zijn. Hij is de meest fantastische hond die ik ooit ontmoet heb… maar misschien ben ik wat bevooroordeeld. ♡