De transformatie van mijn hond… (deel 2)

Geschreven in januari 2020

Honden raken je ziel en als je dan net even te lang in een struggle blijft vastzitten, beïnvloedt dat je hele zijn. Die emotionele verbondenheid is zo prachtig en zo ingewikkeld tegelijkertijd…

Tijdens het consult kon ik dat nog helemaal niet goed aangeven. De nuchtere houding en het gemak waarmee de oplossing komt lijkt dan zó simpel dat ik even aan mezelf twijfel en me afvraag of er überhaupt een probleem was.
Elke omschrijving zou tekort doen aan wat er werkelijk gebeurde. Wellicht een anticlimax. Sorry. Het flauwe cliché gaat hier zeker op: ‘je had er bij moeten zijn!’ Als ik het zo makkelijk kon verklaren had ik het zelf ook wel kunnen oplossen. Voelen en ervaren is van een geheel andere orde. Hoe leg je uit dat water nat is? Dit haal je niet uit boeken of filmpjes.

Maar goed, omdat ik de nieuwsgierigheid als geen ander begrijp, ga ik een poging doen om jullie mee te nemen in die paar magische minuten:
Het werd duidelijk dat Dexter overtrained was. Mijn ‘af en blijf’ voelde als een trucje en hij verwachtte constant een volgende opdracht. Als ik hem die niet gaf, ging hij zelf iets bedenken. Het advies was dan ook om daar voorlopig even helemaal mee te stoppen. Geen commando’s meer. Maar ook niet door gebaren en oogcontact. Dex was er zo gevoelig voor, hij reageerde al als ik alleen maar m’n wenkbrauw optrok. Dit was precies het punt waarop ik vastliep. Want wat dan wel?

We leerden hem op een andere manier kennismaken met rust en onrust. Hiervoor gebruikten we een trainingslijn als hulpmiddel, en lieten Dexter een lichte druk voelen door wat spanning op de lijn te brengen. Zodra hij de keuze maakte om te gaan zitten liet ze direct los. Door dit een aantal keer te herhalen werd in zijn brein de koppeling gemaakt ‘zitten = ontspanning’. Dexter pakte dit gauw op en ging ook uit zichzelf al vrij snel liggen. Ook bij mij werkte het. Ondanks dat ik hier al helemaal verbaasd over was hoe makkelijk dat ging, is dat niet het hele verhaal. Toen we de lijn afdeden kwam de onrust terug. Grote ogen, oppervlakkig hijgen, kwispelen, rondlopen, op zoek naar afleiding. In een fingersnap werd hij meteen teruggehaald bij de les. Hem hier nu mee laten wegkomen was geen optie, dan zou hij gelijk weer verdwalen in onduidelijkheid.

And this is where the magic happened:
Daadwerkelijke verandering vond plaats in de kracht van de echte ontmoeting. De gedragsdeskundige stapte zijn wereld binnen en ging (energetisch) met hem in discussie. Hier kon zij hem zien voor wie hij was. Ze hield verbinding met hem en praatte mij ondertussen bij over wat er gebeurde. Interessant dat ze dit op hetzelfde moment kon doen, omdat de communicatie op verschillende niveaus plaatsvond. Dex had even tijd nodig voordat hij begreep wat er precies van hem gevraagd werd. Alsof hij zocht naar begeleiding en nog niet zo goed wist of het betrouwbaar was. Wat hij kreeg was heel veel duidelijkheid. Dexter vond het spannend dat ze zo dichtbij kwam, maar hij bleef wel in contact; haar aanwezigheid nodigde hem uit om erbij te blijven. Iets wat ik zelf ook ervaarde in de coaching. Een wat harde kant met duidelijke grenzen, veilig genoeg om wel te kunnen verbinden.
De regie lag bij haar, waardoor Dexter kon zakken. De blik in zijn ogen werd rustiger, zijn ademhaling werd zwaarder, z’n kop ging omlaag. De weerstand verdween en hij gaf zich over. Je zag hem letterlijk verzachten. De spanning maakte plaats voor een diepe innerlijke rust…

Waar ik vooral bezig was geweest met volhouden en doorzetten, ging het hier om loslaten, overgeven, vertrouwen en aanwezig zijn. Thema’s die in mijn leven een grote rol spelen. Dexter liet precies zien wat er aan de hand is.

Mij werd verteld dat ze op deze manier zijn brein bereikt, maar ik vermoed dat het zijn hart was. ❤️

Een superrelatie met je hond begint hier!